Diablo III, the Buddy Cop Film

(opowiadanie w języku angielskim)

---

– No dobra, poprawcie mnie, jeśli coś źle zrozumiałem. We dwójkę zabiliście parę setek gwardzistów imperialnych...

– Ludzi-węży przebranych za gwardzistów – poprawił łowca demonów, wskazując na odpowiedni fragment raportu. – Parę setek ludzi-węży podszywających się pod funkcjonariuszy Gwardii Imperialnej.

– Dobra, jak sobie chcesz. Ludzi-węży. Ale, zgodnie z tym, co powiedziała twoja koleżanka czarownica, na początku nie mieliście pojęcia, że walczycie z wężoludami.

– Nie chcieli nas przepuścić... – odpowiedział łowca demonów, i było to bardziej pytanie niż twierdzenie.

– I nie wpadło wam do tych zakutych łbów, żeby się przez chwilę zastanowić? Może nawet skontaktować się z przełożonymi, co? Przez myśl wam nie przeszło zastosowanie metod pokojowych – od razu wzięliście się za czystki etniczne! – gębę zwalistego komisarza wykrzywił grymas niezadowolenia. – Jakby tego było mało, udzieliliście pomocy stukniętemu renegatowi, który – zupełnie przypadkiem – okazał się potężnym horadrimem. Nie zapominajmy też, że pozwoliliście, żeby zwinęli wam sprzed nosa siostrzenicę Caina. I wisienka na torcie: rozwaliliście wszystkie gliniane garnki na trasie Alkarnus-Kaldeum.

– Jeśli idzie o to ostatnie, to chcę zaznaczyć, że w ogóle nie chciałem brać udziału w całym tym procederze. Rozbijanie starych garnków to strata czasu. Ale ona? Jak już wpadnie w szał, żaden wazon nie może się czuć bezpiecznie.

– Mieszkańcy Kaldeum byli nam tak wdzięczni za okazaną im pomoc, że poukrywali dla nas w mieście złoto i klejnoty. Osobiście uważam, że to bardzo miły gest z ich strony – odpowiedziała chuda czarownica, łypiąc podejrzliwie na łowcę demonów. – Gdybyśmy nie przyjęli ich podarków, popełnilibyśmy wielkie faux pas

Komisarz zamrugał tylko w osłupieniu.

– Załóżmy, że kupuję tę historyjkę... A nie kupuję jej bo – bądźmy szczerzy – jest śmiechu warta... Stanowicie zagrożenie dla porządku publicznego. Oboje. Udało się wam dorwać Beliala i tylko dlatego nie wylecicie ze służby. Ale, wziąwszy pod uwagę waszą bezmyślną brawurę – i zniszczenia, które rajcy miejscy szacują na lekko ponad 400 000 000 sztuk złota – muszę wam odebrać tę sprawę. Pod żadnym pozorem nie wolno wam ścigać Azmodana. Zapomnijcie o Górze Arreat.

– Ale szefie, jesteśmy już blisko zamknięcia sprawy! Potrzebujemy tylko trochę czasu... – zaprotestował łowca demonów, uderzając pięściami w blat biurka.

– Bez głupich dyskusji! Absolutnie nie zgadzam się na takie nieprzemyślane operacje – komisarz wstał z krzesła. – Pogrzebię was pod stertą papierów, które będziecie skrupulatnie wypełniać tak długo, aż dojdę do wniosku, że przyjęliście do wiadomości jedną prostą prawdę: masowe ludobójstwo nie jest najlepszym sposobem na rozwiązywanie konfliktów! Nie mogę na was patrzeć – wynocha z mojego gabinetu! I jeśli pomyślę chociaż, że któreś z was coś knuje, zawieszę oboje. Bezterminowo! Nawet nie powąchacie pensji, jak mi Tyrael miły! Zrozumiano?

– Tak, szefie – odpowiedzieli zgodnym chórem i, opuściwszy uszy po sobie, wyszli z urządzonego po spartańsku gabinetu.

– Jedziemy na północ, prawda? – zapytał łowca demonów, gdy znaleźli się już w bezpiecznej odległości od pozostałych funkcjonariuszy.

– Zarezerwowałam już dwa miejsca w karawanie. Ruszamy o świcie – odpowiedziała beztrosko czarownica, po czym od niechcenia rzuciła zaklęcie i na jej nosie wylądowały okulary przeciwsłoneczne. – Górę Arreat zalegają bezkarnie gliniane garnki. Ale nie na długo...