Dalia zdjęła łachmany z wychudzonego ciała dziadka. Oderwała skrawek jego koszuli, namoczyła i delikatnie zmyła brud z piersi i twarzy staruszka. Oczyściła krawędzie długich szram — groteskowej serii symboli wyciętych okrutnie na jego skórze — a następnie zaciągnęła zwłoki do sypialni od frontu. Pierwsze promienie słońca zabarwiły poranne niebo, gdy ułożyła zmarłego na łóżku i przykryła kołdrą aż po jego szczeciniasty podbródek. Złożyła szybki pocałunek na czole dziadka, po czym powlokła się do szopy za chatką.
Tam zamieniła nożyce na łopatę i wyruszyła do lasów za miastem — skupiska drzew naprzeciw gaju. Gdy w półmroku szła przez pola, z umysłem otępiałym od wyprawy z zeszłej nocy, przyjrzała się dokładniej szpadlowi. Staruszek miał tę łopatę od dziesięcioleci, ale służyła bardziej za ozdobę niż narzędzie — przez stylisko z ciemnego drewna biegły wymyślne hieroglify, które kończyły się u podstawy kościanego uchwytu. Sam uchwyt był wąski i ostro zakończony, misternie zdobiony motywem kwiatów i winorośli.
Narzędzie robiło wrażenie i przez dwanaście lat swojego życia Dalia nie widziała, żeby dziadek z niego korzystał.
Gdy słońce akurat przebijało się zza gór, znalazła polanę. Dwukrotnie zrobiła pomiary — sześć stóp długości, cztery szerokości — po czym wbiła szpadel i wydobyła pierwszą grudę ziemi. I tak minął jej poranek — na kopaniu lub wyrywaniu korzeni, żeby pogłębić grób dla swojego dziadka.
W południe zrobiła sobie przerwę na odpoczynek i wygrzebała się z dziury. Kosmyki włosów przykleiły się jej do spoconego czoła, a twarz i ubranie umorusane były zaschniętą ziemią. Minęło kilka minut. Dalia rozkoszowała się chłodną, leśną bryzą, odzyskując energię i medytując przy akompaniamencie ptasiego śpiewu. Było to krótkotrwałe uczucie.
Usłyszała tupot pospiesznych kroków i trzaskanie ściółki leśnej. Ścisnęło ją w brzuchu. Zerwała się na równe nogi, podniosła szpadel, by się bronić. Zmrużyła oczy, próbując znaleźć źródło dźwięku, ale wśród wijących się cieni i światła przebijającego się przez rozkołysane gałęzie niewiele zdołała zobaczyć.
Z zarośli wypadł Istanten. Dalia wzdrygnęła się i zachwiała. Ledwie odzyskała równowagę tuż nad krawędzią dołu.
Chłopiec przykucnął, aby złapać oddech, pierś mu falowała, gdy łapczywie wciągał powietrze i dyszał gardłowo.
Dalia wbiła szpadel. Położyła chłopcu dłoń na ramieniu.
— O co chodzi?
Popatrzył na nią, po czym wskazał na zachód, w kierunku miasta. Dwa palce drugiej ręki przyłożył do krtani i wydał niski pomruk.
Dziewczynka uklękła przed nim, popatrzyła w oczy ukryte za grzywą spoconych włosów.
— Znaleźli dziadka?
Chłopak nie odpowiedział. Dyszał tylko i sapał, drżącym palcem nadal wskazując ku Middlewick.
Dalia zerwała się i skoczyła w zarośla. Gałęzie i pnącza czepiały się jej włosów i ubrania. Potykała się o kamienie i korzenie, ale zachowała równowagę, pędząc ku osadzie. Nie zważała na zmęczenie ani na ogień w płucach, gnała jakby ją ścigały demony z piekła rodem. Przeskakiwała nad płotami i przecięła pola pozostawiając za sobą ślady rozrzuconej ziemi. Z nisko opuszczoną głową i walącym sercem mijała ulice, unikając ludzi, wozów i bestii jucznych. Wreszcie skręciła za róg do chatki swojego dziadka.
Droga była pusta. Chatka stała samotnie i cicho na końcu ulicy. Dalia poczuła ulgę, która spłynęła po niej niczym deszcz. Pod dziewczynką ugięły się nogi, upadła na bruk. Ciężką dysząc z wyczerpania, przycupnęła z potarganymi włosami i załzawionymi oczami, rozkoszowała się widokiem domu i cudowną chwilą wytchnienia.
Nagle na drogę padł cień. Dalia pomyślała, że to słońce skryło się za chmurami, tak był wielki. Odwróciła się. Znowu ścisnęło ją w brzuchu.
Stał nad nią człowiek jak dąb. Dziewczynka rozpoznała go od razu — Stretvanger. Ciemny kaptur skrywał mu twarz, widać było tylko mocno zarysowany podbródek. Bogate, luźne szaty, spięte ciasno szerokim pasem z gładkiej skóry, podkreślały ogrom sylwetki mężczyzny. Dalia pomyślała, że ten pas po rozwinięciu pewnie sięgnąłby jej dużo ponad głowę. Za wielkim biskupem stało w półkolu kilku żołnierzy, wśród nich Harringer i jego odziany w czarną zbroję kompan.
Gdy Stretvanger wyciągnął rękę, stawy mu zatrzeszczały. Ujął Dalię za ramię i bez wysiłku postawił na nogi.
— Dziewczynko — w jego głosie czaiło się ponure zniecierpliwienie. — Czy dziadek jest w domu?
Dalia odgarnęła kosmyk włosów z oczu. Palące spojrzenie Stretvangera zachwiało jej pewnością siebie, zdołała jedynie pokręcić głową. Kiedy to słabe zaprzeczenie nie złagodziło jego spojrzenia, wskazała drżącym palcem na zachód.
— Jest w gaju — pisnęła. — Tam, gdzieście go zostawili.
— Mądra odpowiedź, moje dziecko, ale zła. Twój dziadek zgubił się zeszłej nocy. — Biskup zerknął na chatkę. — Ale śmierć jest okrutnie nieubłagana. Podejrzewam, że daleko nie zaszedł.
Dwoma palcami złapał Dalię za ubrudzony rękaw i przyjrzał się smugom ziemi na jej tunice i spodniach. Wyszczerzył zęby w uśmiechu.
— Widziałaś go?
— Nie, myślę…
Stretvanger wskazał na chatkę.
— Zatem nie masz nic przeciwko, żebyśmy się rozejrzeli?
Dalia ostrożnie wyszła z cienia wielkiego biskupa i cofnęła się w stronę domu.
— Mam.
— Co za nieuprzejmość! — Drwiący, lepki rechot zadudnił spod kaptura. Stretvanger odwrócił się i burknął rozkaz grupie żołnierzy czekających w szyku za nim. Rozłączyli się i ruszyli do chatki. Biskup minął nonszalancko dziewczynkę stojącą mu na drodze.
Przerażoną Dalię zalała fala gniewu.
— Tak… tak nie można! To, co robicie ludziom, co robicie nam, to nie jest w porządku!
Stretvanger zatrzymał się. Spojrzał na dziewczynkę przez ramię.
— Owieczki nie muszą znać motywów pasterza. Śpij spokojnie. Oczyścimy ten kraj.
Fala gniewu w jej sercu przelała się i napełniła słowa dziewczynki gorzkim żalem.
— Mylisz się.
Olbrzym wzruszył ramionami.
— Miejsce dzieci nie jest w polityce — mruknął i dał sygnał żołnierzom. Powietrze zawibrowało od brzęku stali, żołnierze stłoczyli się przy chatce, podnieśli miecze i napięli się, gdy jeden wykopał drzwi frontowe z zawiasów.
— Przeszukać szafy. Przetrząsnąć strych. Sprawdzić wychodek. Ciało jest tutaj i chcę je mieć z powrotem.
Oddział wbiegł do chaty.
— Krew! — krzyknął biskup za nimi. — Niecnota dalej krwawi. Szukajcie ciemnej, nieświeżej krwi.
Z ulicy Dalia słyszała brzęk pękających naczyń i łamanego drewna. Stretvanger z założonymi rękami kołysał się na trawie. Patrzył, jak jego ludzie przeczesują chatkę. Za jego plecami wschodziło słońce.
Po czole Dalii spływały krople potu. Otępiała z furii, nawet nie mrugnęła. Od soli oczy dziewczynki szczypały i zachodziły mgłą, ale nie spuszczała wzroku ze zwalistego mężczyzny, nadzorującego niszczenie domu jej dziadka. Jej domu. Słuchała, jak zbrojni plądrują miejsce pełne wspomnień, zacisze Dalii — jedyne, które mogła nazywać domem. I drżała z wściekłości.
Wyważyła ostry kawałek spękanej kostki brukowej z drogi. Zacisnęła zęby i zmrużyła oczy — gdyby tylko trafiła kilka centymetrów pod tym szerokim pasem — w podstawę kręgosłupa... Zbliżyła się szybko, jej buty zastukały o bruk, ale Stretvanger nie odwrócił się na odgłos kroków. Kiedy znalazła się na wyciągnięcie ręki, podniosła kamień, zacisnęła chwyt i już miała zadać cios...
Ale zanim uderzyła, w progu stanął Harringer. Miecz miał schowany w pochwie, a palce poznaczone siatką nacięć i drzazg.
— Znaleźliśmy krew w łóżku starca — powiedział.
Biskup rozchylił lekko usta.
— Krew? — Słowo rozbrzmiało spod kaptura jak werbel. — Tak?
Harringer nie wymienił spojrzeń ze Stretvangerem, zamiast tego patrzył w ziemię pod nogami olbrzyma.
— Ale nie ma ciała. Szukaliśmy wszędzie.
Dalia zmarszczyła brwi. Upuściła kamień i cofnęła się cicho. Stretvanger milczał, a potem odwrócił na pięcie i spojrzał na dziewczynkę. Wbijał w nią beznamiętne, lodowate spojrzenie przez klika pełnych napięcia sekund, potem przełknął i skinął lekko głową.
— Dobrze — wymamrotał i ruszył pospiesznie do miasta. Dalia musiała uskoczyć mu z drogi.